Ο Οδυσσέας Ελύτης γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σε μικρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά του στον Πειραιά, όπου μεγάλωσε και πήγε σχολείο. Το ενδιαφέρον του για την λογοτεχνία το έδειξε νωρίς, καθώς ξεκίνησε να δημοσιεύει ποιήματα στη Διάπλαση των Νέων από την ηλικία των δεκατριών ετών. Το 1930 γράφτηκε στη Νομική Αθηνών. Τότε ήταν που ξεκίνησε και να δημιουργεί τον κύκλο του, ο οποίος περιελάμβανε λογοτέχνες, όπως ο Θεοτοκάς, ο Σικελιανός, ο Σεφέρης, ο Κοσμάς Πολίτης, ο Άγγελος Τερζάκης και άλλοι. Η γνωριμία του, όμως, με τον Ανδρέα Εμπειρίκο ήταν που τον σημάδεψε περισσότερο, δεδομένου ότι αυτός ήταν που τον εισήγαγε στον υπερρεαλισμό. Σιγά σιγά και με την παρότρυνση του κύκλου του ξεκίνησε να εκδίδει τα ποιήματά του, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με την ζωγραφική και, ιδιαίτερα, με τα κολλάζ. Το 1939 άφησε οριστικά τις σπουδές του στη Νομική και, αφού ξέσπασε ο πόλεμος κατετάγη στον στρατό, για να φύγει τραυματισμένος από το μέτωπο ένα χρόνο αργότερα και να συνεχίσει την Αντίσταση από πόστο πνευματικό. Το 1949 μετέβη στη Γαλλία, για να παρακολουθήσει μαθήματα Φιλοσοφίας στη Σορβόννη. Εκεί γνώρισε τον Καμύ, τον Μπρετόν, τον Μιρό και άλλους. Μετά από μερικά ακόμη ταξίδια, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1952 και ξεκίνησε να εργάζεται σε διάφορα πολιτιστικά πόστα. Τα επόμενα χρόνια περισσότερο εξέδιδε το ήδη υπάρχον έργο του και λιγότερο έγραφε, ενώ παράλληλα, συνέχιζε τα ταξίδια του. Κατά τη διάρκεια της Χούντας τήρησε συγγραφική σιωπή και ασχολήθηκε κυρίως με το κολλάζ. Το 1969 μετακόμισε στο Παρίσι, από όπου επέστρεψε δυο χρόνια αργότερα και, μετά την πτώση της Δικτατορίας, συνέχισε να γράφει και να εργάζεται στα ΔΣ του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης και του Εθνικού Θεάτρου. Το 1978 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το 1979 κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο δεύτερος και τελευταίος Έλληνας που αξιώθηκε με αυτήν την τιμή. Το Νόμπελ ακολούθησαν και άλλες βραβεύσεις και τιμές. Έκτοτε, συνέχισε να γράφει ποίηση, μεταφράσεις και δοκίμια και σε όλη τη διάρκεια της πορείας του κατάφερε να κρατήσει την προσωπική του ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Πέθανε στην Αθήνα, στις 18 Μαρτίου 1996 από καρδιακό επεισόδιο. 
Από το ποιητικό έργο του Ελύτη, ξεχωρίζουν Το Άξιον Εστί (1959), Το Μονόγραμμα (1972), Τα Ρω του Έρωτα (1972), Τα Ετεροθαλή (1974), Μαρία Νεφέλη (1978), Ο μικρός ναυτίλος (1985), Η ποδηλάτισσα (1991) κ.α., ενώ από τα δοκίμιά του Η αληθινή φυσιογνωμία και η λυρική τόλμη του Ανδρέα Κάλβου (1946), Ανοιχτά Χαρτιά (1974), Η μαγεία του Παπαδιαμάντη (1976), Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο (1979), Ιδιωτική οδός (1980), Εν λευκώ (1992), Ο κήπος με τις αυταπάτες (1995) κ.α.