Ο Ανδρέας Εμπειρίκος γεννήθηκε το 1901 στη Μπράιλα της Ρουμανίας. Μεγάλωσε στη Σύρο και στην Αθήνα, όπου αρχικά σπούδασε φιλοσοφία, την οποία εγκατέλειψε με την μετάβασή του στο Παρίσι, για να ασχοληθεί με την ψυχανάλυση. Αναγνωρίστηκε ως “διδάσκων ψυχαναλυτής” και ξεκίνησε το 1935 να ασκεί το επάγγελμα, ενώ ήδη η λογοτεχνία είχε γίνει το πάθος του. Ήταν ποιητής, πεζογράφος και εισηγητής του κινήματος του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα. Ανήκε στους λογοτέχνες της Γενιάς του '30.  Κατά την διάρκεια της Κατοχής διοργάνωνε συγκεντρώσεις λογοτεχνών στο σπίτι του, όπου παρουσιάζονταν παλαιά και νέα έργα ενός μεγάλου κύκλου καλλιτεχνών όπως ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Νάνος Βαλαωρίτης, ο Νίκος Γκάτσος και άλλοι. Το 1962, καλεσμένος μαζί με τον Ο. Ελύτη και τον Γ. Θεοτοκά, επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ένωση, για την οποία κατέγραψε τις εικόνες και εμπειρίες του σε ημερολόγιο και σε ποιήματα. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 3 Μαρτίου 1975, μετά από μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα, στην ηλικία των 74.
Το Υπουργείο Πολιτισμού ονόμασε το 2001 “Έτος Εμπειρίκου” προς τιμήν του, με αφορμή τα 100 χρόνια από την γέννησή του. Έργα του είναι: Υψικάμινος (1935), Τα χαϊμαλιά του έρωτα και των αρμάτων: Αργώ ή Πλους αεροστάτου (1944), Τα χαϊμαλιά του έρωτα και των αρμάτων: Ζεμφύρα ή Το μυστικόν της Πασιφάης (1944), Τα χαϊμαλιά του έρωτα και των αρμάτων: Βεατρίκη ή Ο έρωτας του Buffalo Bill (1945) Ενδοχώρα (1934-1937) (1945), Γραπτά ή Προσωπική Μυθολογία (1936-1946) (1960), Οκτάνα (1965), Ο Μέγας Ανατολικός (1966),  Αι γενεαί πάσαι ή Η σήμερον ως αύριον και ως χθες (1971), καθώς και μια πληθώρα άρθρων, ομιλιών, δημοσιεύσεων και μεταφράσεων.