O Βίκτωρας Ουγκώ γεννήθηκε στο Μπεζανσόν της Γαλλίας στις 26 Φεβρουαρίου 1802. Γόνος εξέχουσας οικογένειας, του οποίου όμως οι γονείς δεν είχαν καθόλου καλές μεταξύ τους σχέσεις, ο Ουγκώ αναγκάστηκε συχνά ως παιδί να αλλάζει πόλεις μαζί με τη μητέρα του. Το 1813 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι, διέμενε σε οικοτροφείο και πήγε σχολείο στο φημισμένο Κολλέγιο του Μεγάλου Λουδοβίκου. Ήταν ιδιαίτερα έξυπνο παιδί, ξεκίνησε ήδη από έφηβος να γράφει ποίηση, να μεταφράζει λατίνους κλασσικούς, αλλά και να αρθρογραφεί. Αυτή του η έντονη κλίση έπεισε τον πατέρα του να του επιτρέψει να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη λογοτεχνία, παρατώντας και την Νομική Σχολή, που μόλις είχε ξεκινήσει. Τα ποιήματά του είχαν αρχίσει να αποκτούν κοινό και, μάλιστα, έφτασαν μέχρι και τον Λουδοβίκο, του οποίου κέρδισε την εύνοια και έλαβε μια επιχορήγηση, πράγμα που βελτίωσε τα οικονομικά του. Τα επόμενα χρόνια έγραψε ποίηση, μυθιστορήματα και θεατρικά, ενώ γοητεύτηκε από την Ελληνική Επανάσταση. Το 1843, ενώ ήταν ήδη καταξιωμένος, σκοτώθηκε η κόρη του σε ένα ατύχημα, γεγονός που τον στιγμάτισε. Δεν εξέδωσε κανένα έργο για περισσότερα από δέκα χρόνια, αλλά ασχολήθηκε με την πολιτική, ιδίως μετά το 1848. Στη συνέχεια, αυτοεξορίστηκε και ξεκίνησε και πάλι να γράφει κυρίως πλέον μανιφέστα και πολιτικά δοκίμια. Αναγκάστηκε να αλλάξει αρκετά μέρη, καθώς η επαναστατική του διάθεση δεν τον έκανε ιδιαίτερα επιθυμητό στους τόπους διαμονής του. Επέστρεψε στη Γαλλία το 1870, με τον σχηματισμό της 3ης Γαλλικής Δημοκρατίας. Το 1876 χρίστηκε ισόβιος Γερουσιαστής και απόλαυσε τέτοια αναγνώριση και αγάπη από τον Γαλλικό λαό, που στα 80α γενέθλιά του διεξήχθη εθνική παρέλαση. Απεβίωσε στις 22 Μαΐου 1885, έχοντας λάβει δόξα εν ζωή όσο λίγοι πνευματικοί άνθρωποι στην Ιστορία. 
Ο Βίκτωρας Ουγκώ καταπιάστηκε με τα περισσότερα είδη γραπτού λόγου. Τα έργα τα οποία τον κάναν περισσότερο γνωστό είναι τα: Μπυγκ Ζαργκάλ (1826), Ωδές και Μπαλάντες (1826), Η Τελευταία Μέρα ενός Κατάδικου (1829), Τα Ανατολίτικα (1829), Ερνάνης (1830), Η Παναγία των Παρισίων (1831), Μαρία Τυδώρ (1833), Κλοντ Γκε (1834), Οι Άθλιοι (1862), Οι Εργάτες της Θάλασσας (1866), Ο Άνθρωπος που γελά (1869) και πολλά άλλα.