Ο Γεώργιος Βιζυηνός γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου 1849 στη Βιζύη της Ανατολικής Θράκης. Η παιδική του ηλικία ήταν πολύ δύσκολη. Τελείωσε το σχολείο στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί πήγε στη Λευκωσία, όπου προοριζόταν να γίνει ιερωμένος. Ένας έρωτας όμως που σύναψε εκεί είχε σαν συνέπεια να αφήσει τα ράσα. Επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνέχισε τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης, χωρίς την υποχρέωση να χριστεί ιερωμένος. Μέσω των καθηγητών του που τον είχαν σε υπόληψη, γνώρισε τον ευεργέτη Γεώργιο Ζαρίφη, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο και την ευφυία του Βιζυηνού. Έτσι, υπό την οικονομική προστασία του Ζαρίφη, ο Βιζυηνός μετέβη στην Αθήνα το 1874 για να σπουδάσει στη Φιλοσοφική. Εκεί, δεν συνάντησε την ποιότητα σπουδών την οποία περίμενε και τον επόμενο χρόνο μετέβη στη Γερμανία για σπουδές Φιλολογίας και Φιλοσοφίας. Οι σπουδές στη Γερμανία, καθώς και τα ταξίδια που πραγματοποίησε εκείνη την περίοδο, διεύρυναν κατά πολύ την αντίληψή του, γεγονός το οποίο είναι αποτυπωμένο στο έργο του. Δυστυχώς το 1884 ο Ζαρίφης πέθανε και  ο Βιζυηνός αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αθήνα, όπου διεκδίκησε θέσεις καθηγητή πανεπιστημίου, προσπάθειες οι οποίες δεν φέραν το αποτέλεσμα που περίμενε. Τότε, σε κακή οικονομική κατάσταση, αποφάσισε να επιστρέψει στη Βιζύη. Η υγεία του άρχισε σταδιακά να φθίνει, αποτέλεσμα μιας εγκεφαλικής εκφυλιστικής νόσου που το 1892 τον οδήγησε στο Δρομοκαΐτειο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, έγκλειστος και χωρίς τα λογικά του, σε αρκετά νεαρή ηλικία, άφησε την τελευταία του πνοή στις 15 Απριλίου 1896.
 Τα διηγήματά του είναι από τα πλέον γνωστά στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό και υπάρχουν στη σχολική ανθολογία ακόμη και σήμερα. Έχει γράψει τα: Ο Άραψ και η κάμηλος αυτού (1879), Το αμάρτημα της μητρός μου (1883), Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως (1883), Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου (1883), Αι συνέπειαι της παλαιάς ιστορίας (1884), Το μόνο της ζωής του ταξείδιον (1884), Πρωτομαγιά (1884), Ο Τρομάρας (1884), Το Σκιάχτρο (1884), Ο Κλέπτης (1884), Μέσα εις το αμφιθέατρον (1890), Πώς οικονομείται ο χρόνος (1890), Ο Μοσκώβ-Σελήμ (1895). Λιγότερο γνωστές, αλλά με υψηλή λογοτεχνική αξία είναι και οι ποιητικές του συνθέσεις:  Ποιητικά Πρωτόλεια (1873), Ο Κόδρος (1874), Βοσπορίδες Αύραι (1876), Εσπερίδες (1877), Ατθίδες Αύραι (1883), Λυρικά, Παιδικαί ποιήσεις κ.α.