Ο Όσκαρ Γουάιλντ γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1854 στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Γόνος εξέχουσας οικογένειας διανοούμενων του Δουβλίνου, έλαβε υψηλού επιπέδου παιδεία από μικρή ηλικία. Ως μαθητής ακόμη, μιλούσε άπταιστα Γαλλικά και Γερμανικά. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην Κλασσική Φιλολογία το 1871 στο Δουβλίνο. Εκεί ήρθε σε επαφή με την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία και προέκυψε η αγάπη του για την Ελλάδα. Ήταν πρώτος τη τάξει μαθητής και κέρδισε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου μετέβη το 1874. Εκεί διεύρυνε τον κοινωνικό του κύκλο, καθώς συμμετείχε σε διάφορες λέσχες καλλιτεχνικού και μη ενδιαφέροντος. Αποφοίτησε το 1878, αριστούχος και πάλι. Στη συνέχεια, ξεκίνησε να δίνει διαλέξεις στο Λονδίνο, όπου μετακόμισε, καθώς και στο Παρίσι και στην Αμερική. Η πληθωρική του προσωπικότητα, η οποία αποτυπωνόταν από τον γραπτό του λόγο μέχρι και το ντύσιμό του, αποτελούσε θέμα κριτικής, συνήθως μάλιστα αρνητικής, και συζητούνταν σε κάθε πόλη την οποία επισκεπτόταν. Ο Τύπος της εποχής ήταν ιδιαίτερα σκληρός μαζί του, αλλά οι επιφανείς πολίτες κάνανε τα πάντα για να καταφέρουν να έχουν μια συνάντηση μαζί του. Οι διαλέξεις του δεν ήταν η μόνη πηγή εισοδήματός του, καθώς εισέπραττε χρήματα από τα θεατρικά που έγραφε και ανέβαιναν ως παραστάσεις, αλλά και από άρθρα και κριτικές, που έγραφε σε εφημερίδες. Το 1887, μάλιστα, ανέλαβε την επιμέλεια ενός γυναικείου μηνιαίου περιοδικού. Ο τρόπος ζωής του, αντισυμβατικός για τα δεδομένα της πολύ συντηρητικής βικτωριανής κοινωνίας, του έφερε πολλές φορές προβλήματα, με αποκορύφωμα την διετή φυλάκισή του το 1895, με την κατηγορία του “σοδομισμού”. Στη φυλακή η υγεία του κλονίστηκε και, με την αποφυλάκισή του, έφυγε εξόριστος και εξαθλιωμένος σε διάφορα μέρη της Ευρώπης. Τα τελευταία δείγματα γραφής του τα έδωσε μέσα και λίγο μετά την φυλακή, μα οι νέες συνθήκες ζωής τον απέστρεφαν πλέον από το γράψιμο. Απεβίωσε στο Παρίσι, στις 30 Νοεμβρίου του 1900, από μηνιγγίτιδα. 
Όσοι τον είχαν ακούσει να μιλάει, αναφέρουν πως τα γραπτά του ωχριούν μπροστά στους λόγους που εκφωνούσε και δεν του προσδίδουν, παρά το ελάχιστο αυτού που άρμοζε σε μια τέτοια προσωπικότητα. Τα θεατρικά κείμενα που έγραψε είναι τα: Η βεντάλια της λαίδης Γουΐντερμιρ (1878), Βέρα ή Οι μηδενιστές (1880), Η Δούκισσα της Πάδουας (1883), Μια γυναίκα χωρίς σημασία (1893), Σαλώμη (1893), Ένας ιδανικός σύζυγος (1895), Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός (1895), Η Αγία Εταίρα   (1908), Μια φλωρεντινή τραγωδία (1908) και το μοναδικό του μυθιστόρημα είναι το φημισμένο Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϊ  (1890). Επιπλέον έγραψε ποίηση, νουβέλες και δοκίμια, με μεταφρασμένα στην ελληνική τα: Το έγκλημα του Λόρδου Αρθουρ Σάβιλ (1891), Το σπίτι με τις ροδιές (1891), De profundis (1897), Η μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ (1898) και πολλά άλλα.