3.000 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Ο έρωτας είναι, από αρχαιοτάτων χρόνων, το βασικό συναισθηματικό επίκεντρο μεγάλου μέρους της ανθρώπινης δραστηριότητας, μια πολυπόθητη ονειρική Ιθάκη. Τόννοι μελανιού έχουν χυθεί, ανά τους αιώνες, για την ηδύτητα αλλά και για το μαράζι του βασιλιά Έρωτα. Αυτή η μαγική στιγμή που ξεχωρίζεις κάποιον από την ανώνυμη Ανθρωπότητα για να ταυτιστείς μαζί του, για να συναισθανθείς ότι δεν είσαι μόνος στη φυλακή του σώματός σου, είναι και το αντικείμενο του μεγαλύτερου μέρους της Τέχνης και της Λογοτεχνίας, από τις καταβολές τους μέχρι σήμερα.
Στον μικρό αυτό τόμο προσπάθησα να χωρέσω το ευρύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό μέρος της τρισχιλιετούς ελληνικής ποιητικής παραγωγής, στο θέμα του έρωτα. Από τον ομηρικό μονόλογο της Ανδρομάχης, το περίφημο χορικό της Αντιγόνης του Σοφοκλή, τους αρχαίους λυρικούς, τον μονόλογο της Αρετούσας, και τα δημοτικά τραγούδια, μέχρι τους λαϊκούς τραγουδοποιούς, και τους νεότερους και σύγχρονους ποιητές, ξετυλίγονται όλες οι πτυχές του πολυτραγουδισμένου έρωτα: παθιασμένος, ανεκπλήρωτος, ρομαντικός, χυδαίος, απροσδόκητος, παιγνιώδης, ανιδιοτελής, αστείος, δολοφονικός, πληρωμένος, συζυγικός, μοιχευτικός, ομοφυλόφιλος... Η ίδια ποικιλομορφία επικρατεί και στη μορφή των ποιημάτων, κι εκτείνεται από το κλασικό και παραδοσιακό στυλ, μέχρι το μοντέρνο και πρωτοποριακό, με όλες τις ενδιάμεσες τάσεις.
Η παρούσα ανθολογία είναι κυρίως αντιπροσωπευτική και σε καμμία περίπτωση ολοκληρωμένη, δεδομένου του τεράστιου εύρους του θέματος. Η επιλογή έγινε με αντικειμενικά και υποκειμενικά κριτήρια. Το αντικειμενικό ήταν η γενική αποδοχή και η καθιέρωση ποιητών που δεν μπορούσαν να παραλειφθούν (άσχετα με την προσωπική μου εκτίμηση). Το υποκειμενικό ήταν η επιλογή των ποιημάτων καθώς και η παρουσία αξιόλογων ποιητών που δεν έτυχαν της απαραίτητης αναγνώρισης ή έπεσαν στη λήθη. Όσο για την αυτοανθολόγηση (επειδή θα ακουστούν διάφορα), ποιος παπάς δεν ευλογεί τα γένια του;!