33 ΧΡΟΝΙΑ, 6 ΜΗΝΕΣ, 22 ΗΜΕΡΕΣ

Ήταν δροσερό εκείνο το Αυγουστιάτικο ξημέρωμα, το βράδυ έβρεξε άκουγα τις στάλες της βροχής στα κεραμίδια του δωματίου μου όλη τη νύχτα ξυπνούσα και λαγοκοιμόμουν από την αγωνία μου. Το ρολόι κτύπησε στις 4.30 π.μ. μα εγώ όπως και τα υπόλοιπα χρόνια του επαγγελματικού μου βίου και όχι μόνο ξυπνούσα πάντα πριν από το ξυπνητήρι, ο αείμνηστος πατέρας μου μού έκανε το γάλα με τις φέτες του ψωμιού με το βούτυρο όπως έκανε πάντα η αγαπημένη μου μητέρα μας σταύρωσε στην εξώπορτα όπως έκανε πάντα.
Έφαγα γρήγορα γρήγορα και ξεκινήσαμε για το πρώτο λεωφορείο της γραμμής 5 π.μ. των Άνω Λιοσίων, του χωριού τότε που πέρασα αξέχαστα παιδικά χρόνια με πολλή μπάλα στην αλάνα, πολύ πετροπόλεμο, ξυλίκι, κρυφτό που δυστυχώς τα παιδιά μου, και όλα τα παιδιά της γενιάς τους δεν έμαθαν λόγω της άναρχης δόμησης.
Το σπίτι μας από όπου ξεκινούσα εκείνο το αξέχαστο πρωινό ήταν στους πρόποδες της Πάρνηθος ένα σπίτι που κάθε πρωί που ξυπνούσα έβλεπα το πανέμορφο βουνό της Αττικής ένα από τα τέσσερα βουνά που αγκαλιάζουν τον ομορφότερο νομό κατά την γνώμη μου του Κόσμου, Αιγάλεω, Πεντέλη, Υμηττός τα άλλα τρία.
Ένα σπίτι που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι για τα επόμενα χρόνια θα το έβλεπα πάντα σαν επισκέπτης.
Το χώμα μύριζε όμορφα μετά την νυκτερινή βροχή. Ημέρα Τρίτη 24 Αυγούστου 1976 δεν ξέρω εάν είναι η πιο σημαντική η μέρα της ζωής μου, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι είναι η ημερομηνία που δεν πρόκειται να ξεχάσω ΠΟΤΕ.
Στις 24 Μαρτίου 2010 (παραμονή της εθνικής μας παληγενεσίας) πήρα από το ΓΕΝ το φύλλο μεταθέσεώς μου για την εφεδρεία, έχοντας υπηρετήσει στο Αγαπημένο μου Πολεμικό Ναυτικό 33 χρόνια, 6 μήνες και 22 ημέρες.