ΑΧ, ΤΑ ΚΑΗΜΕΝΑ ΤΑ ΑΛΙΑΣΤΑ

Άλιαστα πλάσματα, αυτά που μόνο το φως του φεγγαριού τα βλέπει. Από τους μύθους του αρχαίου κόσμου, ως την προφορική παράδοση των νεότερων χρόνων, η Μούσα δεν έπαψε να τραγουδά τα παθήματά τους. Η Περσεφόνη, που ζωντανή εισέρχεται στο Βασίλειο των Νεκρών, η Ψυχή που αναζητά τον Έρωτα, η Άλκηστη που θυσιάζεται για τον άντρα της σαν τη γυναίκα του πρωτομάστορα στο Γεφύρι της Άρτας, η Ιφιγένεια, η Ευριδίκη, ο Ορφέας που θα αναζητήσει την αγαπημένη του στον Άδη, και ο Οδυσσέας που στη Χώρα των Ίσκιων θα συναντηθεί με την μητέρα του, ολόκληρος ο κόσμος από την αρχαιότητα ως σήμερα δεν έπαψε να αναρωτιέται για το παράξενο παιχνίδι της ύπαρξης, το υφασμένο γύρω από το τρίπτυχο Έρως-Γέννηση-Θάνατος.

Δύο λαϊκά παραμύθια συνομιλούν με την ποίηση και το δημοτικό τραγούδι, και οδηγούν το κουβάρι του μύθου από την προφορική παράδοση στη σκηνή του θεάτρου.