ΑΕΙΔΕΤΟ ΠΑΝ ΤΕΜΕΝΟΣ

Στην αρχαιότητα οι χορικές παραστάσεις ήταν ένα συναρπαστικό μουσικό θέαμα, άρρηκτα συνδεδεμένο με το θρησκευτικό και κοινωνικό βίο. Γυναίκες και άνδρες τραγουδούσαν και χόρευαν για τους θεούς, για να γιορτάσουν το πέρασμα από την εφηβεία στην ωριμότητα, το γάμο, τις νίκες στους πανελλήνιους και τοπικούς αγώνες και πλήθος άλλες ξεχωριστές στιγμές. Κάποιες από τις ωδές των μεγάλων δημιουργών, όπως λόγου χάρη του Αλκμάνα, του Πινδάρου και του Βακχυλίδη, ταξίδεψαν στους αιώνες και έφθασαν ως τις μέρες μας. Από το εντυπωσιακό θέαμα και ακρόαμα, που ήταν πηγή τέρψης για θνητούς και αθανάτους, δεν σώθηκαν παρά μόνο τα κείμενα.

Με αφετηρία τo κείμενο, η μελέτη αυτή αφενός ανασυνθέτει τα δεδομένα της πρώτης παράστασης μέσα από την περιήγηση στους χώρους των τελετουργικών δρωμένων και αφετέρου ιχνηλατεί τις ποικίλες ποιητικές επιλογές που διασφάλιζαν την απήχηση των χορικών συνθέσεων στα πέρατα του κόσμου, αλλά και τους διαύλους επιβίωσης και διάδοσής τους μέσω επανεκτελέσεων.

Tο βιβλίο απευθύνεται κυρίως σε φιλολόγους, αλλά είναι προσιτό και σε ένα ευρύτερο κοινό αναγνωστών με αρχαιογνωστικά ενδιαφέροντα αλλά χωρίς την απαραίτητη εξοικείωση με την αρχαία ελληνική γλώσσα. Όλα τα αρχαία κείμενα παρατίθενται και σε νεοελληνική μετάφραση, ενώ δίνονται όλες οι απαραίτητες γραμματολογικές και πραγματολογικές πληροφορίες που μπορεί να παρέλκουν για τον ειδικό, είναι όμως χρήσιμες για όσους έρχονται για πρώτη φορά σ’ επαφή με την ποίηση αυτή.