ΑΕΡΑΣ, ΝΕΡΟ, ΓΗ, ΦΩΤΙΑ, ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

Με αφετηρία τη φαινομενολογική προσέγγιση του Gaston Bachelard, στη μονογραφία Αέρας, νερό, γη, φωτιά, στην ποίηση του Νίκου Εγγονόπουλου η Λέκτορας Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Βασιλική Ράπτη διερευνά το ρόλο των τεσσάρων κοσμικών στοιχείων στο ποιητικό έργο του ακραιφνούς υπερρεαλιστή Νίκου Εγγονόπουλου. Εντοπίζοντας τις πιο δυνατές στιγμές της εγγονοπούλειας εικονοποιίας στη συνύπαρξη αέρα, νερού, γης και φωτιάς με απαύγασμα την εικόνα των πυροτεχνημάτων, υποστηρίζει ότι ενώ το κάθε ένα από τα κοσμικά στοιχεία ενεργοποιεί επιτυχώς τη δημιουργική φαντασία του Νίκου Εγγονόπουλου, εκείνο που προεξάρχει είναι το στοιχείο του αέρα, σύμβολο αποϋλοποίησης και υψίστης απελευθέρωσης του ανθρώπου, απόλυτα εναρμονισμένο με την όλη υπερρεαλιστική κοσμοθεωρία. Εν τέλει η αέρινη δημιουργική φαντασία του ποιητή-ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου συνδέει τολμηρά και με ένα σχήμα υπερβολής τον άνθρωπο με το σύμπαν ή, πιο συγκεκριμένα, παρουσιάζει αυτό το τελευταίο σαν μια προέκταση του ανθρώπου, όπως στην περίπτωση του Μπολιβάρ. Τέτοια είναι η θέαση που ο ποιητής Εγγονόπουλος έχει για τον άνθρωπο, όπως και για το σύμπαν, η θέαση μιας τέτοιας ελευθερίας που αποτελεί θεμελιώδες πρόταγμα του υπερρεαλισμού.