ΑΓΙΑ ΠΑΠΑΛΙΝΑ Η ΚΑΛΛΟΝΗ

Στο βιβλίο διηγημάτων του Σπύρου Μπρίκου " Αγία παπαλίνα η καλλονή ", συγκεντρώνονται 22 ιστορίες που εκκινούν από κάποιο γεγονός, το οποίο εδράζεται στην ιστορική ή δυνάμει ρεαλιστική πραγματικότητα, για να εξακτινωθεί γρήγορα στον χώρο του φανταστικού, του παράδοξου ή και του μυθικού, προσδίδοντας συμβολικό χρώμα ή αλληγορική διάσταση στην αφήγηση. Υπάρχουν δύο κυρίαρχα θεματικά μοτίβα: η θάλασσα με τα όστρακά της και η γυναίκα με την επαναστατική της δύναμη, που απορρέει από τον αρχέγονο χώρο ενός ριζοσπαστικού ερωτισμού.

Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει τις ιστορίες αυτές ως υπαρξιακές και πολιτικές αλληγορίες, στα όρια ενός μετα-φυσικού και μετα-μυθολογικού συμβολισμού. Από την περιφέρεια του πολιτικού χρέους περνούν στην επάλληλη περιφέρεια της ηθικής διατάραξης των κοινωνικών συμβάσεων, για να κεντράρουν στον σκληρό πυρήνα του μύθου ως μια επάνοδο στον αρχέγονο χώρο της θάλασσας, χώρο της γέννησης και φορέα των αρχικών ενστίκτων της ζωής· και άρα μιας αντίληψης της ζωής εγγενώς αισιόδοξης κι ελπιδοφόρας.

Ο ειρωνικός χρωματισμός ενυπάρχει μαζί με μια σαρκαστική, σχεδόν σκληρή, "βλάσφημη" χροιά, μια που σε αρκετά σημεία αντιμετωπίζεται όχι η ίδια η θρησκευτική πίστη, αλλά η θεσμοθετημένη Εκκλησία και η Ιεραρχία της ως φορείς μιας διεφθαρμένης εξουσίας. Μια εξουσία που μοιράζονται από κοινού με ένα Κράτος διαβρωμένο από τα παρεπόμενα της μετεμφυλιακής υπερίσχυσης και την επικυριαρχία ενός ολοκληρωτικού αυταρχισμού.

( Άννα Αφεντουλίδου, από το Επίμετρο)