ΑΚΤΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ

Η ΚΑΤΗΦΕΙΑ ΤΗΣ ΕΣΠΕΡΑΣ

Μακρύ καλοκαίρι ετούτο
τ' αγεριού η ανάσα
κατακτά την μνήμη
στης μοναξιάς την ανοχή.
Μεσονύχτι σε αναζητώ στην σύναξη των αστεριών.
Είμαι εδώ... σαν να μου ψιθύρισες
και ευθύς μάτωσαν οι αισθήσεις
έγειραν λαβωμένες,
ξέπνοες στην κατήφεια της εσπέρας.
Σιγοτραγουδά ο ζέφυρος, δεν θέλω να θυμάμαι,
από την μνήμη
παραιτούμαι.
[Από την έκδοση]