ΑΜΜΟΣ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΒΟΤΣΑΛΑ

Τα ολιγόστιχα λιτά ποιήματα, με την αμεσότητα της ασυνήθιστης ενέργειας που εκπέμπουν, έχοντας σχεδόν όλα ρήματα ως τίτλο, καταχωρούνται σε τρεις οικουμενικές ενότητες –«Τι έλεγε ο άνθρωπος μέσα στο ποίημα», «Τι έλεγε το παιδί μέσα στον άνθρωπο» και «Τι έλεγε ο άνεμος»–, δίνοντας μια οικουμενική διάσταση στις πρωτοπρόσωπες ατομοκεντρικές σκέψεις και αφηγήσεις. Το leitmotiv εγώ, ο άνθρωπος, που θυμίζει τον τίτλο μιας από τις πρώτες συλλογές της Παυλίνας Παμπούδη (Αυτός εγώ, 1977), συνδυάζει το ατομικό με το οντολογικό πανανθρώπινο στοιχείο, εστιάζει όμως και στο παιδί μέσα μας, τον πρωταρχικό ποιητή του κόσμου, καθώς και στον απρόσωπο άνεμο, το πιο άπιαστο από τα στοιχεία, που εκπροσωπεί την κοσμογονική διάσταση του συνθέματος.
Η γοητεία της αποστασιοποιημένης κι όμως τόσο άμεσης και προσωπικής γραφής της Παυλίνας Παμπούδη δοκιμάζει εδώ τη μικρή φόρμα και την απλότητα, η οποία αυξάνει τη νοητική προσβασιμότητα σημαινόντων και σημαινομένων και κάνει την ανάγνωση ένα συναρπαστικό αισθητικό και διανοητικό βίωμα.
Βάλτερ Πούχνερ


Αντιλαμβάνομαι

Ο άνθρωπος στο μονοπάτι
Κοιτάζω, αντιλαμβάνομαι
Πως κάθε πέτρα είναι άγαλμα
Και κάθε δέντρο καθεδράλα
Και κάθε άνθρωπος δυνάμει ζώο αγαθό
Φαγώσιμο
Λίπη και πρωτεΐνη, λύπη και ψυχή
Και ό,τι άλλο, άγνωστο, θεός
Μεταβολίζει–