ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΣΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΒΟΥΤΥΡΑ

Η αστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και η αναγνώριση του παιδιού ως συμβόλου οικογενειακής ευτυχίας, ανεμελιάς και αισιοδοξίας έφερε το παιδί στο προσκήνιο της θεματογραφίας και των ελλήνων συγγραφέων των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα και των πρώτων του 20ού. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της μικρής, σχετικά με το μυθιστόρημα, έκτασης των διηγημάτων αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για την παρουσία του παιδιού σε αυτά ως αυτόνομου αφηγητικού προσώπου ή και ως πρωταγωνιστή. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η ανάδειξη των τρόπων με τους οποίους αναπαριστάται η παιδική ηλικία στο διηγηματικό έργο του Δ. Βουτυρά, που καλύπτει το πρώτο περίπου τέταρτο του εικοστού αιώνα. Οι διάφορες εκδοχές της επιχειρείται να συσχετιστούν με την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής. Ο χώρος μέσα στον οποίο κινούνται τα απεικονιζόμενα παιδιά των λιγότερο προνομιούχων, κυρίως, εισοδηματικών στρωμάτων των διηγημάτων του συγγραφέα είναι οι υπό διαμόρφωση λαϊκές και μικροαστικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά των αρχών του 20ού αιώνα.