ΑΝΕΓΓΙΧΤΗ ΘΛΙΨΗ

Τα πουλιά τραγουδάνε ελεύθερα. Τα δέντρα απλώνουν περήφανα τα κλαδιά τους και τα βουνά με στοργή αγκαλιάζουν τους κάμπους. Η θάλασσα σβήνει τη φλόγα του πόνου. Ο ουρανός πάπλωμα με χρυσοκέντητα αστέρια και η κάθε πέτρα χορταριάζει για χάρη μας. Ο άνεμος περπατάει σφυρίζοντας. Η βροχή πέφτει για να δροσίσει το χώμα μας και το κρύο αγγίζει τη σάρκα δειλιάζοντας. Στον τόπο που γεννήθηκα. Οι ζωντανοί τιμάνε τους νεκρούς. Οι νεκροί απ' το μπράτσο πιάνουν τον θάνατο κι ο θάνατος στη γωνία δακρύζει για τις ανάσες μας. [Από την έκδοση] Στον τόπο που γεννήθηκα Κάτι Ανέγγιχτη θλίψη Μαζί σου Τι θέλουν Χίλιες φορές Αγάπη Δεν ήρθες Στης ψυχής τη γωνιά Αξιοπρέπεια Εκκλησία Ήμουν Άπορος έρωτας Δεν Ίσως κάποτε Και γω Ψυχής ιατρείο Τότε σ' αγάπησα Χτύπε μου Δεν μ' άκουσες Σε χάνω Άτι μου Εν απουσία Αυτό Αφήστε με Με τ' όνειρο στο χέρι Και τώρα Νηφάλιο έρωτα δωσ' τους Ο θάνατος Κι όμως Σε μεγάλο ποτήρι Το κρύο του πόνου Σαν το χαρτί ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΧΙΟΥΜΟΡ Καλημέρα Ξωτικό Λίγο ακόμα Έρμη κεφαλή Να μην τη θέλει άλλος Γέρος και γριά