ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

"Ο Αργύρης άρχισε να ταξιδεύει συχνά προς Ξάνθη. Ένιωθε καλύτερα ανάμεσα στους δικούς του, θαρρείς κι έβρισκε σε αυτούς καταφύγιο και προστασία από κάποια άγνωστη, αλλά πολύ επικίνδυνη απειλή. Ο πατέρας του που αρχικά του έδειχνε την δυσαρέσκειά του σε κάθε συνάντησή τους, αποφάσισε να μπει στο ρόλο του σαν πατέρας και προστάτης και τον παρηγορούσε, τον παρότρυνε δε για κάποιο διάστημα να γυρίσει κοντά τους στο σπίτι και να προσπαθήσει να ησυχάσει, να ηρεμήσει και μετά από εύλογο χρονικό διάστημα να προσπαθούσε ξανά. Όλα τα απέδιδε σε κάποια διανοητική υπερκόπωση και πίστευε, πως, όπως κάθε κόπωση έτσι και η δική του ήθελε την ξεκούρασή της. Ο Αργύρης, όμως, δίσταζε να το κάνει κι επέμενε, πως πρέπει να συνεχίσει και να τελειώσει, ελπίζοντας βαθιά μέσα του πως θα μπορούσε να τα καταφέρει. Δεν έβγαινε έξω παρά μόνο αργά τη νύχτα. Πήγαινε μακρινές βόλτες και γύριζε μετά τα μεσάνυχτα. Έτρωγε λίγο και είχε χάσει κιλά. Το όμορφο κορμί του είχε αρχίσει να παραμορφώνεται"