ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΛΛΑ ΖΩΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Η βροχή

Η βροχή μιλάει συνειρμικά.
Χορεύοντας εμπνέεται από το αδέξιο βήμα των ανθρώπων
όταν μάταια πασχίζουν να της κρυφτούν,
ή από το μελαγχολικό τους βλέμμα
όταν την παρατηρούν μέσα από τα παράθυρά τους.
Έχει τη φωνή του απείρου,
όπως εκείνο –αδιάφορο, κυνικό‒
καθοδηγεί την κυκλική πορεία του χρόνου.
Παίζει κρυφτό με τον ήλιο,
του γελά ειρωνικά,
ότι δεν μπορεί να την εμποδίσει,
ό,τι και να κάνει.
Παίζει κυνηγητό με τους ανθρώπους,
που –οι ανόητοι‒ έχουν την αφέλεια να νομίζουν
πως μέσα στο σπίτι τους δεν βρέχει.

Μα η βροχή είναι παντού.
Έξω στον δρόμο,
όπου ο άνθρωπος-σκύλος ψάχνει καταφύγιο,
μέσα στο δωμάτιο του παιδιού,
όπου συναντά κρυφά χαμένα ξωτικά,
μέσα στην ψυχή μου,
όπου –αλαζονική, ασάλευτη, εγωπαθής‒
βασιλεύει η μνήμη.[...]