ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Ο βαθύς και γνήσιος ανθρωπισμός του συγγραφέα δεν πρέπει να μας κάνει να παραβλέψουμε ή να υποτιμήσουμε τη λογοτεχνική αυτάρκεια, την αυτοδυναμία και την πρωτοτυπία του έργου του. Συνεχίζοντας την παράδοση του γερμανικού εξπρεσιονισμού, προωθεί όσο λίγοι την ιδέα του "αντιήρωα", αλλά μ' ένα ολότελα νέο και προσωπικό ύφος που τον κατατάσσει ανάμεσα στους πιο δυνατούς εκπροσώπους της πρωτοπορίας αμέσως μετά τον πόλεμο. Απομακρύνεται από τη μορφή του κλασικού διηγήματος και στη θέση της εξωτερικής πλοκής και δράσης εισάγει τον εσωτερικό διάλογο, την εσωτερική, ψυχολογική δράση των προσώπων. Πλούσιος στα είκοσι πέντε του από τις σκληρές εμπειρίες, τον βλέπουμε να διαθέτει μιαν εκπληκτική ψυχολογική διεισδυτικότητα. Τον εσωτερικό αγώνα του και το χείμαρρο των συναισθημάτων κατορθώνει να υποτάξει στη νομοτέλεια της τέχνης και η οξύτατη, ενίοτε, ρεαλιστική του έκφραση καταλήγει συχνά σ' έναν υπέροχο παθητικό γυρισμό. (Απόσπασμα από τον πρόλογο του μεταφραστή)