ΑΠΩ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

7.

Κάθε στιγμή που κατευθύνεται κάτω απ’ το
δέρμα
διαρκεί αφύσικα πολλή ώρα
σαν να διασχίζεις μια απόσταση
στη μέση της οποίας δεν θυμάσαι
από πού ξεκίνησες
πού πας
ποια ήταν η αρχική μυρωδιά

Σ’ αυτή την τρύπα
εντοπίζεις τα μικρά σου πνευμόνια
και το παιδικό δέρμα στα χέρια σου

κοιτάς τριγύρω σαν ψάρι

μετανιώνεις που δεν πιστεύεις στον Θεό
προσπαθείς να θυμηθείς
τι συνέβη εκείνο τον πρώτο χρόνο

το μόνο που ακούς
είναι ο αντίλαλος του φόβου σου
στον φωταγωγό της πολυκατοικίας
όπου μεγάλωσες


το όλο νόημα του ταξιδιού
ήταν
η ικανότητά μας για πίστη
η δυνατότητά μας να πιστέψουμε

κάποιες βόλτες στον λόφο
δύο φίλοι
η προσπάθεια να κρατήσεις κάποια χρώματα
ο ήχος των χαλικιών κάτω απ’ τα παπούτσια σου

η ικανότητά μας για πίστη
η δυνατότητά μας να πιστέψουμε

νυχτώνει