ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΝΙΚΗ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Ο φιλόμουσος, ο ερευνητής ή ο σπουδαστής ξεκινά μελετώντας την παραδοσιακή θεωρία του τονικού συστήματος, την οποία κατόπιν χρησιμοποιεί ως αφετηρία για τη μελέτη της μουσικής θεωρίας με την ευρύτερη έννοια. Η πορεία αυτή ακολουθείται και στην παρούσα εργασία. Η περιεχόμενη ύλη είναι δυνατό να χρησιμοποιηθεί α) για διδακτικούς σκοπούς, σύμφωνα με τον πρόγραμμα της διδακτέας ύλης της θεωρίας, β) για σπουδαστικούς και ερευνητικούς σκοπούς από σπουδαστές οργάνων, ανώτερων θεωρητικών και μουσικούς γενικά, και γ) για επιμορφωτικούς σκοπούς, χωρίς να προαπαιτούνται μουσικές γνώσεις. Η λύση που εδώ προτείνεται στο πρόβλημα της διαστηματικής ανάλυσης βρίσκεται στην ερμηνεία της θεωρίας και αρμονίας με βάση τη χρωματική κλίμακα, και όχι τη διατονική μείζονα και ελάσσονα, όπως συνήθως γίνεται. Παρατίθενται, ακόμη, μερικά βασικά στοιχεία μουσικής ακουστικής, που βοηθούν άμεσα στην αξιοκρατική χρήση του φθογγικού υλικού ανεξαρτήτως μουσικού συστήματος. Γίνεται επίσης μια εσωτερικότερη επισκόπηση του τονικού συστήματος και της πορείας του προς το χρωματισμό, υπό το πρίσμα της διαστηματικής ανάλυσης, καθώς και μια συνοπτική παρουσίαση των φθογγικών και αρμονικών συστημάτων του 20ού αιώνα, μέχρι την ατομικότητα και το σειραϊσμό.