ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΚΑΙ 134 ΜΗΝΕΣ ΕΞΟΡΙΑ

Ο Βασίλης Λασκαρίδης αφηγείται απλά, με σαφήνεια και αμεσότητα. Θα μπορούσε ασφαλώς τη διήγησή του να τη διανθίσει με στόμφο και μεγαλοστομίες, δεν το έχει όμως ανάγκη: τα όσα έζησε και γράφει είναι, αυτά καθαυτά, αρκούντως σημαντικά, πολλές φορές και συγκλονιστικά, τόσο που δεν χρειάζονται πρόσθετη τόνωση και φραστικές υπερβολές. Η ιστορία που μας αφηγείται ο Λασκαρίδης είναι, βέβαια, η προσωπική του ιστορία. Ταυτόχρονα όμως είναι και η ιστορία πολλών αγωνιστών της γενιάς του, που και αυτοί βρέθηκαν στη "μισοπαρανομία" μετά την Απελευθέρωση, αντιμετώπισαν τις διώξεις και την τρομοκρατία, πέρασαν χρόνια της ζωής τους εξόριστοι στη Μακρόνησο και τον Αι-Στρατή. Αυτό ακριβώς το γεγονός, το ότι πρόκειται για μια συλλογική διαδρομή την οποία, με διάφορες παραλλαγές, έζησαν χιλιάδες άνθρωποι, τα χρόνια εκείνα, δίνει στην παρούσα μαρτυρία τη δραστική ιστορική της αξία, την καθιστά σημαντική ιστορική πηγή για τον σημερινό μελετητή και αναγνώστη.