ΑΠΟΚΛΙΝΟΝ ΑΣΤΥ

Ίσκιοι

Χτες βράδυ ίσκιοι μπήκαν κρυφά στο σπίτι, βγήκαν ξαφνικά μες απ τους τοίχους ψιθυρίζοντας. Κρατούσα την ανάσα-μου μην και μ ακούσουν και φύγουν. Να, τώρα περιεργάζονται τους πίνακες τα βιβλία κάποιες φωτογραφίες πεθαμένων ανοίγουν το ψυγείο ξαπλώνουν στους καναπέδες πίνουν μπίρες σιγοτραγουδούν γελάνε. Ξάφνου σηκώνεται ένας ψηλός λεβέντης κι αρχίζει ένα ζεϊμπέκικο οι άλλοι κρατούν το ρυθμό με παλαμάκια.
Ο χορός σιγά-σιγά καταλαγιάζει, οι χειροκροτητές ησυχάζουν ηρεμούν σαν να πέφτουν σε συλλογισμό. Ο χορευτής σαν χαμένος σέρνεται περιφέροντας τα μάτια- του στους τοίχους και στα έπιπλα με τις φωτογραφίες, σταματά σε μια, ακινητεί ώρα πολύ υπνωτισμένος ύστερα κλαίει, ο ήχος επανέρχεται γεμίζει το σπίτι αναφιλητά, οι άλλοι τρέχουν τον αγκαλιάζουν τον παρηγορούν αποχωρούν όλοι μαζί αγκαλιασμένοι ήσυχα χωρίς ψιθύρους χάνονται ίδια κρυφά όπως ήρθαν μες απ τους τοίχους που τους απορροφούν κι εγώ μένω λυπημένος μέχρι σήμερα το πρωί που βλέπω στον τοίχο τη φωτογραφία του πεθαμένου-μου πατέρα δακρυσμένη.
Ιούνιος 2008

"Στα καινούργια του ποιήματα ο χρόνος κυλάει ασταμάτητα, γεμάτος πόνο, θλίψη και μελαγχολία σ' ένα συναισθηματικό και αυτοβιογραφικό ποτάμι όπου όλα παρασύρονται φίρδην μίγδην, εμπειρίες σκηνές αναμνήσεις και περιγραφές από τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα.
Στα ποιήματα αυτά το όνειρο ενός καλύτερου αύριο μοιάζει να απο­μακρύνεται, καθώς με πικρία διαπιστώνονται αλλαγμένες νοοτροπίες, αλλά και μια απουσία ιδεολογιών με πολύ λίγα διαλείμματα χαράς, κάτι πού είναι εγγενής τόπος έκφρασης της νεοελληνικής ποίησης."

(από τον Πρόλογο του Νάνου Βαλαωρίτη)