ΑΡΓΩ Η ΠΛΟΥΣ ΑΕΡΟΣΤΑΤΟΥ

Ο ναυς -διότι επρόκειτο περί νηός- διέσχιζε το πέλαγος εν ώρα αγαθής σύμπνοιας των στοιχείων, ενώ ο ήλιος ανήρχετο εις το σημείον εκείνο του στερεώματος, από το οποίον, το φως πίπτει κατά τοιούτον τρόπον, ώστε αι σκιαί να καθίστανται βαθμηδόν βραχύταται και εν τέλει να εκμηδενίζωνται σχεδόν ολοσχερώς. Και ενώ οι επιβάται -τι λέγω, οι Αργοναύται- συνήρχοντο βραδέως από τας πρώτας ευχάριστους εντυπώσεις της περιπέτειας, ο οιακοστρόφος, ή, μάλλον, ο πηδαλιούχος, σαν μέσα από χονδρό κογχύλι, έκανε να πλαταγίζουν τα πανιά με την οργή του και εμέμφετο βουερά τους συντρόφους του, με ύβρεις και αιτιάσεις, δια την ραστώνην και την ολιγωρίαν των, λέγων ότι, με τέτοια καμώματα και με τέτοια στάσι, δεν θα αργούσε να έλθη μία εποχή, κατά την οποίαν, ο κάθε Αχιλλεύς και ο κάθε Ιάσων, θα ήσαν δέσμιοι, ή τουλάχιστον, δεσμευμένοι, ενώ θα ήσαν ελεύθεροι μόνον οι τέσσαρες άνεμοι, υπό τας διαταγάς του πρώτου τυχόντος Οδυσσέως, του πρώτου τυχόντος Χογέντα, ή Γκονθάλο Χιμένεθ ντε Κεσάδα - κοντολογής, του πρώτου, δεύτερου ή τρίτου τυχοδιώκτου, ενώ τα πειρατικά σκάφη, από τας ακτάς των Φοινίκων, μέχρι των ακραίων σημείων της Δύσεως, θα εδήουν και θα κατεδυνάστευαν τους πληθυσμούς των παραλίων πόλεων. [...] (Από την έκδοση)