ΑΣΦΑΛΗΣ ΔΙΕΛΕΥΣΗ

Είμαι πολύ άσπρη κοιτάζω τους μηρούς μου διακρίνονται μέσα από τη φούστα διαλύονται σαν στάχτη καθώς η κάφτρα βάφει κόκκινες τις παρειές μου ο άνεμος με κολπώνει καθώς το λεωφορείο διαπερνά με τη λάμα του το οδόστρωμα στρέφω το κεφάλι από το κέντρο του μυαλού μου κάνοντας ότι περιμένω το επόμενο θέλω ασταμάτητα να μπήγομαι στο πηγμένο τέρμα στην αφετηρία του θριαμβικού λευκού όπου σαν σανατόριο το ίδρυμα διαλύεται στις φλέβες μου χυμός που κυλάει από τα πόδια από τα νύχια από αυτό το σκληρό που με πετρώνει κάτω από το δέρμα νιώθω το χνούδι της λεύκας να ανοίγει τρύπες στο δέρμα μου απ' όπου το φως χύνεται [...] (Από την έκδοση)