Είναι γνωστό ότι τα ασφαλιστικά μέτρα, ως δικαιοδοτικός θεσμός, έχουν αποκτήσει τέτοια πρακτική σπουδαιότητα, ώστε δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι, αν δεν υπήρχαν ως συστηματική ενότητα στο δικονομικό μας δίκαιο θα έπρεπε να τα δημιουργήσει ερμηνευτικά ο δικαστής.
Η διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, λόγω κυρίως της ταχύτητας και της ευελιξίας της, συνδέεται αναγκαίως με την αποτελεσματική παροχή δικαστικής προστασίας, αφού είναι αυτή που αποτρέπει τον κίνδυνο να καταστεί χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα η διάγνωση και η επιδίκαση του δικαιώματος στη χρονοβόρα τακτική δίκη.
Τα ασφαλιστικά μέτρα μπορεί να διακρίνονται για την ταχύτητα και την ευελιξία τους, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι απαλλαγμένα προβλημάτων. Αντίθετα πολλά και ποικίλα, αλλά και συχνά πολύπλοκα είναι τα προβλήματα που ανακύπτουν ενώπιον του δικαστή που δικάζει αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων. Τα προβλήματα αυτά, που η καθημερινή πράξη, αναδεικνύει, εμφανίζουν πολλές φορές ιδιαίτερη πρωτοτυπία. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)