ΧΕΓΚΕΛ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΝΟ.8.

Ήτον ένας νέος ευγενικός, ακουστά τον είχον από τις υψηλόφρονες ποίησές του, όπου ο λαός εσονάριζε εις τα άσματά του και τις μελωδίες. Ντυμένος πάντα εις τα ολόλευκα μεταξωτά του με τις χρυσές γαρνιτούρες επερπάτειε παρατηρών τις εικόνες των μεγάλων σταυροφόρων, προγόνων του ευγενούς μας κόμητος-οικοδεσπότη. Ήτον μέτριος το ανάστημα, καλοδεμένος εις μέσην και λυγερο-χαριέστατος εις την τζεντιλιτά του (ευγένεια). Η κόμη του μαύρη ίσια ήτον πουδραρισμένη πολύ εις τους μήνιγκας και πίσω ήτον ψαλιδισμένη έως τον αυχένα. Είχεν κούτελο πλατύ και το εχώριζε μία ζάρα εις την μέση, όπου επέρνα τα μαύρα του οφρύδια και έφθανε έως τη ρίνα. Οι οφθαλμοί του μαύροι έλαμπον υπό μεγάλην παθιασμάραν και τσελεμπριτάν (επισημότητα) δύναμης και λύπης, μόλις απόσερνε το λαμπερό του βλέμμα. Η μεγάλη του ρίνα εκατέβαινε ίσαμε τα χείλη του, οπού γέλαγαν χαριέστατα και είχαν μία ρυτίδα να κατεβαίνει εις το θεληματικό του πηγούνι. Ο λαιμός του εχάνετο μέσα εις τις λευκές δαντέλλες του στηθοκαρδίου του.