ΧΩΡΙΣ ΕΝΕΣΤΩΤΑ ΔΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

ΑΡΧΑΙΑ ΠΡΩΙΝΑ

Δεν είναι όλα τα πρωινά
μ’ αρχαίες λέξεις καμωμένα.
Χτίζονται κάθε μέρα απ’ την αρχή
σαν ένα άγραφο χαρτί
που περιμένει χέρια για να το γεμίσουν
με λέξεις, χρώματα και με το ίδιο το λευκό του ακόμα.
Είναι όλα τα πρωινά
εσύ, εγώ, εμείς
δρομείς σε γραμμή εκκίνησης
για νέες αχάρακτες πορείες
και για εκείνες που οι χθεσινοί μας δρόμοι όρισαν.
Κάποιες φορές οι δρόμοι αυτοί του πρωινού
χαράσσονται παράλληλα
κι εμείς,
σαν τους ζογκλέρ που προσπαθούν να ισορροπήσουν
σε σκοινί τεντωμένο στο κενό,
τους περπατάμε και τους δυο την ίδια στιγμή.
Τα πρωινά όλου του κόσμου
μοιάζουν με θάλασσα και έχουν παντού το ίδιο χρώμα.
Κι όμως…