ΔΙΠΛΟ ΔΩΡΗΜΑ

Φίλε μου, η περίπτωση του Πολύβιου Σοφιάδη δεν είναι, σε διαβεβαιώνω, καθόλου συνηθισμένη. Αντίθετα είναι πάρα πολύ παράξενη, και χωρίς υπερβολή, κατά την ταπεινή μου άποψη, στη βάση της εφιαλτική, -τρομακτική, σου λέω,- έως και ανατριχιαστική, θα τολμούσα να τη χαρακτηρίσω, αν φυσικά μπορούσες να παραμερίσεις τα ωραία σου λόγια που ακούονται στη γειτονιά, να κατέβεις και να παγιδευτείς κι εσύ, όπως ελόγου μου, σε κείνο το υπόγειο, βουβό και διαβρωτικό χάσμα που ένωνε τις δύο άμοιρες ψυχές του ζεύγους Σοφιάδη, - στην ανείπωτη κόλασή του. Όχι, όχι, φίλε μου, η ιστορία του Πολύβιου και της Ιφιγένειας δεν είναι, σου ξαναλέω, αυτή που πιπιλίζει ο άσχετος κόσμος· δεν είναι, και επιμένω σ' αυτό, ό,τι δείχνει να είναι, απλή και ασήμαντη δηλαδή, για να ξεχαστεί την επαύριο κιόλας από το τελευταίο τρισάγιο", αναμασούσε ο γνωστός μου, τονίζοντας με σιβυλλικό και μελαγχολικό ύφος, τα λόγια του, καθώς πίναμε παρέα το καφεδάκι μας στο "Ευεργετικόν" του Ηλία Τζοάνου, σ' ένα καφενεδάκι στο γραφικό στενάκι της Αλοννήσου. [...] (Από την έκδοση)