ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΝΙΤΑΡΟΜΑΝΗ

Έεπ! Για δες εκεί!: Ένιωσε σαν να περίμενε, χωρίς να το ξέρει, αυτή τη στιγμή, το αντίκρισμα, αυτή τη συνάντηση κι αυτή τη συνεύρεση. Από πότε; Ήταν χρόνος που δεν μπορούσε να προσμετρηθεί: «από αμνημονεύτων χρόνων», κι αυτό μπορούσε να είναι πριν από τη γέννησή του ή και μόλις από χθες. Μήπως υπερέβαλλε, κατ’ αρχήν απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, έτσι όπως βρέθηκε απρόοπτα, φαντάσου το, μπροστά στο πρώτο του βασιλομανίταρο, ένα όχι και ιδιαίτερα μεγάλο, που μόλις είχε ξεπεταχτεί, με στιλπνό καφεκόκκινο καπέλο και την πάλλευκη κάτω πλευρά του, άθικτο ακόμα από σαλιγκάρια ή άλλα ζώα. Σαν σε βιβλίο εικονογραφημένο; Μάλλον, σαν να ’χε βγει από το βασίλειο του μύθου; Υπήρχε λοιπόν αυτό το βασίλειο, ήταν μέρος ή συστατικό της πραγματικότητας.