ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ Β'. Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ

Ο Μάρλοου στον "Εδουάρδο Β΄", μια τραγωδία κατόπτρων, που πρωτοπαίχτηκε το 1593, παρουσιάζει πρώτη φορά στην ελισαβετιανή σκηνή το πρόβλημα της ριζικής αντίστασης σ' έναν ανάξιο ηγεμόνα και το επεξεργάζεται με εξαιρετική τόλμη. Ο Μάρλοου γνωρίζει τους μηχανισμούς άσκησης της εξουσίας από μέσα και οδηγεί σε αποφάσεις διόλου θεολογικής αλλά πολιτικής φύσεως. Για τις αγριότητες του εμφυλίου και την ερείπωση της χώρας όλοι είναι υπεύθυνοι: ο βασιλιάς, η βασίλισσα, οι ευνοούμενοι, η εκκλησία, οι ευγενείς. Η εκθρόνιση του νεαρού ομοφυλόφιλου βασιλιά Εδουάρδου είναι συνέπεια των πράξεων και των παραλείψεών του, είναι πολιτική ποινή. Από το έργο αυτό απουσιάζει το θεϊκό δίκαιο. Η γυμνή πάλη για εξουσία φέρνει οαντού την καταστροφή, και δεν έχει καμιά μεγαλοπρέπεια. Το δίκαιο μοιάζει να μην είναι με το μέρος κανενός. Το αδιέξοδο είναι απόλυτο. "Η ήττα είναι τελεσίδικη". Ο καταιγιστικός ρυθμός προλαβαίνει και ανατρέπει τις κρίσεις, μετακινεί από τη μια σκηνή στην άλλη συμπάθειες ή αντιπάθειες για τα πρόσωπα του έργου, παραπλανά κυριολεκτικά το θεατή, δίνοντάς του την εντύπωση ότι τον καθοδηγεί προς την έξοδο του λαβύρινθου, και τελικά συνθέτει έναν τεράστιο, πολυεπίπεδο πίνακα που αποτελείται από μεροληπτικότατες επιμέρους σκηνές. Ο Μάρλοου μέσα από την απεικόνιση της φρίκης και τη σκληρότητα του έργου σπάει τη στιλπνή επιφάνεια ενός καταρρέοντος πολιτισμού. Η Αναγέννηση του Μάρλοου βρωμάει απαίσια. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι ο "Εδουάρδος Β΄" είναι το πιο καλοφτιαγμένο έργο σε όλη την ελισαβετιανή και ιακωβιανή δραματουργία.

Η κινηματογραφική μεταφορά του έργου από τον Derek Jarman το 1991 υπήρξε από τις σημαντικότερες μεταφορές ελισαβετιανού έργου στην οθόνη.

"Η σφαγή των Παρισίων" ασχολείται με μια ιστορική περίοδο της Γαλλίας που είναι σύγχρονη του ποιητή, και αρχίζει με τη Σφαγή της νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου το 1572 και τελειώνει με την πολιορκία των Παρισίων από τον Ερρίκο τον 3ο και τη δολοφονία του το 1589. Παρόμοια απόπειρα μεταφοράς σύγχρονων ιστο