ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Επιδίωξη αυτού του βιβλίου είναι η διερεύνηση των όρων µε τους οποίους θεµελιώθηκε και αναπτύχθηκε η εικαστική εκπαίδευση στον ελληνικό χώρο στις διάφορες βαθµίδες. Με χρονολογική αφετηρία το 1833, εξετάζονται τα προγράµµατα διδασκαλίας της τέχνης και οι επιδράσεις σε αυτά δύο κύριων και µεταβαλλόµενων συνιστωσών: της καλλιτεχνικής δραστηριότητας και του εκπαιδευτικού µηχανισµού, που εξελίσσονται παράλληλα. Εκκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, συνυφαίνονται µε τους γενικότερους προσανατολισµούς και τα ζωτικά θέµατα κάθε εποχής, αλλά και εγχαράσσουν νέα πολιτισµικά πρότυπα.

Η δύσκολη συνάντηση του κόσµου της τέχνης µε το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστηµα δεν υπήρξε ούτε αυτονόητη αλλά ούτε και στατική. Ένα σύνολο από διαφορετικές στάσεις και τοποθετήσεις οριοθετούν µια δυναµική πορεία µε συνέχειες, ασυνέχειες, τοµές και αδράνειες, απολήγοντας σταδιακά στη σύνθεση της σηµερινής εικόνας. Η τέχνη και η διδασκαλία της αποκαλύπτονται έτσι ως συνεχώς διευρυνόµενα πεδία, φορτισµένα µε αδιάκοπες µεταµορφώσεις, των οποίων η µελέτη προσδιορίζεται περισσότερο από τη µεταβλητή φύση των ερωτηµάτων που προβάλλει, παρά από τις απολυτότητες που στηρίζει.