ΕΚΘΕΣΗ ΒΑΘΥΤΥΠΙΑΣ

Ένα μυθιστόρημα περί έρωτος, περί τέχνης και περί παιδικών εκθέσεων, που αναπτύσσεται σαν ρώσικη κούκλα: Ένα αφήγημα, που ξεκινάει από την κοινή ζωή και τις συζητήσεις δύο γυναικών, γίνεται η αφορμή για την κατασκευή ενός δεύτερου αφηγήματος, το οποίο περικλείνεται στο πρώτο και παίρνει από εκεί ιδέες και έμπνευση. Στο δεύτερο αυτό εγκιβωτισμένο αφήγημα, η συζήτηση και η φιλία τριών, τώρα, γυναικών προκαλεί την κατασκευή ενός θεατρικού έργου, που γράφεται με τον ομολογημένο σκοπό να διαβαστεί και όχι να παιχτεί. Οι σχέσεις ανάμεσα στις γυναίκες, και τους άντρες, του βιβλίου, που εκτίθενται με μάλλον υπαινικτικό τρόπο, οδηγούν σε διαπιστώσεις και διατυπώσεις για τη φύση τού έρωτα, την εμφανή ή κρυμμένη καταγωγή του από την παιδική μας ηλικία, και τους φόβους μας για την προδοσία και προσγείωσή του στην ενήλική μας ζωή. Η ιδιότητα της μιας από τις φίλες να έχει σπουδές στη γλωσσολογία δίνει την αφορμή (μάλλον ειρωνικά) για να εκφράζονται συχνά απόψεις πάνω στη γλώσσα και την εξέλιξή της. Η άλλη ηρωίδα είναι ζωγράφος και πυροδοτεί την ανάπτυξη της υπόθεσης μέσα στο χώρο της τέχνης, ενώ στο θεατρικό που ακολουθεί -έργο τής τρίτης από τις φίλες - η γυναικεία αλληλεγγύη προβάλλει ως ζήτημα προς επίλυση, με όλες του τις δυσκολίες αλλά και τη γοητεία που μπορεί να έχει. Καθώς το μυθιστόρημα κλείνει επανερχόμενο στην αρχική αφηγήτρια, γινόμαστε μάρτυρες μιας ερωτικής ιστορίας που κατασκευάζεται σχεδόν εκ του μη όντος, και σε κατάσταση ονειρική. Το έργο τελειώνει με μια περιγραφή από πορεία κοντά στο πρώην τείχος τού Βερολίνου, διαδικασία που λειτουργεί σαν ανάσα χαράς και ανακούφισης επαναφέροντας τη συζήτηση στην ελευθερία των επιλογών μας.