ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Με το "Εμείς και ο Χρόνος" ο συγγραφέας ερευνά την αδυσώπητη φθορά του ανθρώπου από τον χρόνο, σε συσχετισμό με κοινωνικά γεγονότα και εξελίξεις που διαμορφώνουν την ύπαρξή του. Δίνει μια από τις πιο αξιόλογες πραγματοποιήσεις του στον τομέα της έκφρασης και της τεχνικής του θεάτρου. Το θέμα είναι η ιστορία μιας αστικής οικογένειας. Παρουσιάζεται πρώτα στην νεανική της μακαριότητα και αισιοδοξία. Έπειτα στον μετά είκοσι χρόνια διασκορπισμό της και στο οικτρό ναυάγιο των ονείρων της, με όλα τα μέλη της γεμάτα πίκρα, ρατεδισμό και αμοιβαίο μίσος, και σε συνέχεια, με μιαν εντελώς πρωτότυπη διαδικασία, ο συγγραφέας ξαναφέρνει μπρος στα μάτια του θεατή την ίδια αυτή οικογένεια στη μακάρια εκείνη εποχή, μέσα στη νεανική της ευθυμία, τα όνειρα και τις ελπίδες. Το έργο μας δίνει μια λαμπρή αρχή των προσώπων, έπειτα το κατάντημά τους κι' ύστερα πάλι το λαμπρό τους ξεκίνημα. Είναι μια σπαραχτική εικόνα για το θεατή να ξαναβλέπη στο τέλος τους άμοιρους αυτούς ανθρώπους στην ξένοιαστη νιότη τους, όπου κάθε γέλιο και κάθε ονειροπόλημα αντηχεί σαν τραγική ειρωνία, αφού τώρα πια ξέρει, από τη πρωθύστερη Β' πράξη, την άθλια μοίρα τους, την οικτρή κατάρρευση όλων των ονείρων. Η οικογένεια Κόνουεϊ γίνεται ένα ολοκληρωμένο σύμβολο ενός κόσμου που ξεφτίζει, ενός κόσμου που, μαζί με την ηθική, τις φιλοδοξίες και τα ιδεώδη που έχει διαμορφώσει, υφίσταται την αδυσώπητη φθορά του χρόνου και καταλήγει στο αναπόφευκτο πέρασμα σ' άλλες ποιότητες. (Απόσπασμα από τον πρόλογο του Λυκούργου Καλλέργη)