ΕΝ ΕΡΗΜΙΑΙΣ ΕΠΛΑΝΗΘΗΣΑΝ

ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑ

Κανείς μας δεν κατάλαβε πως
χορεύαμε σ’ αναμμένα κάρβουνα
και τα καμένα πόδια μας
την άλλη μέρα φανήκανε
όταν πια ούτε κάρβουνα ούτε στάχτες.

Την ώρα της έκστασης
αλλού ανήκαμε
ψυχή και κορμί
αλλά οι πληγές
μεγάλωναν
άρχισε να μυρίζει
η καμένη σάρκα.

Τώρα,
μόνο πονάμε,
χάθηκε τ’ όραμα.


ΟΤΑΝ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Έτσι έρχονται οι λέξεις
σωσίβια
Με την καταστροφή.