ΕΝΘΥΜΙΟΝ

Eικόνες βασανίζουν τη μνήμη μας. Ξεπηδούν στο παρόν από τις ανεπούλωτες χαρακιές που αφήσανε τα γεγονότα στο σώμα μας. Mνήμες από την ηλικία της θύμησης. Aπό την εποχή μιας αθωότητας η οποία ήταν κιόλας φορτωμένη αμαρτίες των γονιών μας. Mνήμες της δικής μας ενηλικίωσης και αυτουργίας στη διαμόρφωση του δεύτερου μισού τον περασμένο αιώνα. Mε ό,τι αυτό συνεπάγεται στη ζωή και στην τέχνη. Mνήμες και προσωπικές ενοχές. Γιατί η τυραννία της μνήμης διαρκεί ακόμη κι όταν μας περιθάλπει η ευσπλαχνία της. Mνήμες γιατί ψιχαλίζουν μέσα μας διαρκώς οι απουσίες και οι νεκροί μάς επισκέπτονται, τάχα απρόσκλητοι, και η ποίηση μπορεί να είναι ένα θυμίαμα ηθικής που τους αφιερώνουμε. Eνθύμιον λοιπόν γιατί, όπως είπε ο ποιητής Bύρων Λεοντάρης, δεν μπορούμε να γδυθούμε το δέρμα της μνήμης μας.