ΕΠΙΛΥΣΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Όταν βρισκόμαστε σε σύγκρουση, λέμε πράγματα που δεν εννοούμε και εννοούμε πράγματα που δεν λέμε. Μόνο σπάνια εκφράζουμε πραγματικά αυτά που ειλικρινά σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε ή εκφραζόμαστε με ενσυναίσθηση. Δεν μιλάμε σχεδόν ποτέ από καρδιάς και δεν δείχνουμε την ευαισθησία μας με τρόπους που ο αντίπαλός μας μπορεί να αντιληφθεί. Γιατί πέφτουμε σε αυτές τις παγίδες; Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε αυτό που ξέρουμε ότι είναι σωστό;
Οι συγκρούσεις έχουν τη δύναμη να μας μπερδεύουν και να μας υπνωτίζουν, να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι, ειλικρινά, δεν υπάρχει διέξοδος παρά μόνο μέσα από τη μάχη. Η σύγκρουση εμπεριέχει σκοτεινές, υπνωτιστικές, καταστροφικές δυνάμεις: τη δύναμη της προσκόλλησης, όταν έρθει η ώρα να αποχωρήσουμε· τη δύναμη της δαιμονοποίησης όταν έρθει η ώρα να συγχωρήσουμε· τη δύναμη της ρητορικής, όταν έρθει η ώρα να ακούσουμε. Εκ περιτροπής, η σύγκρουση χαϊδεύει και συνθλίβει τον εγωισμό μας, τροφοδοτεί και εξαντλεί τη θέλησή μας, μας ενεργοποιεί και μας παγώνει από το φόβο. Μιλάει μέσα μας, σε ένα κομμάτι της ψυχής μας που διψάει για εξουσία και ικανοποιείται με την εκδίκηση.
Όταν εμπλεκόμαστε στη σύγκρουση, τα συναισθήματά μας φαίνονται υπερβολικά ισχυρά και ακατανίκητα. Όταν είμαστε αιχμάλωτοι των έντονων συναισθημάτων, αυτά μοιάζουν απεριόριστα και ασυγκράτητα, ακαταμάχητα και καθοριστικά των πάντων. Εν μέρει, τα έντονα συναισθήματα μας αποπλανούν, επειδή μας επιτρέπουν να δείχνουμε αυτό που είμαστε και αυτό που θέλουμε, με απόλυτους όρους. Μας εξαναγκάζουν να ταυτιστούμε με την επιφανειακά απεριόριστη δύναμή τους και να παραδώσουμε τον έλεγχο σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς. [...]