ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

(Καθιστικό και βιβλιοθήκη του σπιτιού. Η Άγκνες καθισμένη σε πολυθρόνα. Ο Τόμπυ, κοντά στο μπαρ, κοιτάζει διάφορα μπουκάλια με ποτά) ΑΓΚΝΕΣ (Συνήθως μιλάει ήρεμα, με ένα αδιόρατο χαμόγελο στο πρόσωπό της: όχι σαρδόνιο, ούτε λυπημένο - ίσως σκεφτικό) Καταπληκτικό δεν είναι; Έχω την αόριστη αίσθηση ότι μπορεί κάποια μέρα, και πολύ εύκολα μάλιστα, να χάσω τα λογικά μου, χωρίς, βέβαια, αυτό να σημαίνει ότι έχω ενδείξεις ή ότι βρίσκομαι στο στάδιο... ΤΟΜΠΥ (Μιλάει σχεδόν με τον ίδιο τρόπο) Εσύ δεν θα πάθεις ποτέ τίποτα - είσαι η λογικότερη γυναίκα του κόσμου. (Κοιτάζει ερευνητικά τα μπουκάλια) ΑΓΚΝΕΣ ...Που να προμηνύει κάτι τέτοιο. Απλώς, τίποτα δεν αποκλείεται: λίγο να λασκάρει το σκοινί, πάει το αερόστατο. Κι αυτό είναι, νομίζω, και το πιο σημαντικό: να γίνεις έρμαιο. Να... γίνεις ξαφνικά ξένος... στον κόσμο... εντελώς αμέτοχος. Ναι, έτσι το φαντάζομαι, και χωρίς ίχνος βίας: να μείνεις ακυβέρνητος σαν - Μα, τι ψάχνεις, Τόμπυ; ΤΟΜΠΥ Αγάπη μου, μπορεί να τρελαθούμε όλοι εμείς, εσύ δεν κινδυνεύεις να πάθεις τίποτα. Τι ψάχνω; Α, ναι, το λικέρ. [...] (Από την έκδοση)