ΦΩΣ ΦΕΥΓΕΙ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΞΑΝΑ

Το παρόν πόνημα είναι τα ρινίσματα της προσωπικής, ψυχικής και ηθικής μου φθοράς από την επαφή μου με τους ανθρώπους, το πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς. Οι σπίθες, όσες ελάχιστες απ' αυτές συλλέχτηκαν, είναι στο χαρτί καμένα μαύρα σημάδια. Οι μεταπτώσεις παρουσιάζονται στη φυσική τους κατάσταση, χωρίς λογοκρισία και χωρίς την προσθήκη "συντηρητικών". Τυχόν αντιφάσεις, παρότι σχεδόν ανύπαρκτες, αποτελούν μέρος της ίδιας της αντιφατικότητας της ζωής και συνιστούν περισσότερο συμπτώματα του πόνου που προκαλεί ο ξυπόλυτος βηματισμός στο βατώδες τοπίο της καθημερινότητας. Όσοι ζουν χωρίς αντιφάσεις έχουν υποδέσει την ψυχή τους με παπούτσια. Σύμπτωμα αυτού είναι η απουσία πόνου, ήτοι η "ηθική" αναλγησία.

Ο ανάλγητος μπορεί να περπατά πάνω στα κεφάλια και τα πόδια όλων μας.