ΦΩΤΕΙΝΟΣ. ΑΣΤΡΑΠΟΓΙΑΝΝΟΣ

ΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟΝ Φωτεινός ο ζευγολάτης ΦΩΤΕΙΝΟΣ: Παρ' ένα σβόλο, Μήτρο, και διωξ' εκείνα τα σκυλιά που μου χαλούν το φύτρο. Ο χερουλάτης έφαγε τ' άχαρα δάχτυλά μου Και στην αλετροπόδα μου ελιώσαν τα ήπατά μου. Δυο μήνες έρεψα εδεδώ, εσάπισα στη νώπη μ' αρρώστια, με γεράματα! Βάσανα, νήστεια, κόποι γι' αυτό το έρμο το ψωμί! Και τώρα που προβαίνει σγουρό, χολάτο από τη γη, που πριν το φάνε χορταίνει τα λιμασμένα μου παιδιά, να το πατούν εμπρός μου με τόση απίστευτη απονιά οι δυνατοί του κόσμου!... Εξέχασες και δε μ' ακούς;... Εσένα κράζω, Μήτρο. Διώξε, σου λέγω, τα σκυλιά που μας χαλούν το φύτρο! [...] ΑΣΤΡΑΠΟΓΙΑΝΝΟΣ ΛΑΜΠΕΤΗΣ-ΑΣΤΡΑΠΟΓΙΑΝΝΟΣ: Εκ των ωραιοτέρων επεισοδίων δι' ων πενθηφορούσαι κοσμούνται αι αιμοσταγείς σελίδες της ιστορίας του μεσαιωνικού αρματωλισμού, αφόβως δύναται να υποστηρίξη τις ότι τα περί Αστραπογιάννου και Λαμπέτη δίδουσιν ακριβή ιδέαν των αισθημάτων, υφ' ων ενεπνέοντο αι ψυχαί των ακαταδαμάστων εκείνων πολεμιστών. Κατήγετο ο Αστραπόγιαννος εκ του χωρίου Αγίας Ευθυμίας και ήκμασε περί τα μέσα του παρελθόντος αιώνος. Υπηρέτησε κατά πρώτον ως απλούς κλέφτης υπό την σημαίαν των αδελφών Λάμπρου και Μήτρου Τζεκούρα και του Βλαχαρμάτα Βέργου. Μετά τον σκληρόν θάνατον τούτων συνεκρότησεν ο Αστραπόγιαννος ίδιον σώμα και επιβληθείς δια των όπλων ανεγνωρίσθη επισήμως αρματωλός της Δωρίδος και χρόνον τίνα ησύχασε. [...] (Από την έκδοση) Φωτεινός Αστραπόγιαννος