ΓΡΑΦΑΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

ΠΗΝΕΛΟΠΗ

Νήματα από μετάξι και φτερά

λευκής πεταλούδας

ριγμένα στον αργαλειό των ωρών

αρνούνται να υφάνουν τη λήθη.

Πλέκονται απρόσκλητες

οι περασμένες μέρες

κι εσύ περιμένεις υφαντό ξεχωριστό

ν’ αγκαλιάσει τη γύμνια σου.



Κρύβεσαι πίσω από

βελούδινα παραπετάσματα και παραβάν.

Τα καινούρια ρούχα περιμένεις

του αυτοκράτορα

κι ίσως ακόμα μια μεταμφίεση απόκοσμη

ένα κιμονό με αγριοκερασιές ανθισμένες

έναν χιτώνα σύννεφο πορφυρό

ή τα ιμάτια που παίχτηκαν στα ζάρια.



Μα, το στημόνι

συνωμοτεί με την Πηνελόπη.

Σε αφήνει στην αναμονή.

Μνηστήρας του φωτός

αδημονείς ν’ ανάψεις τα λυχνάρια

να φέγγουν την κεντήστρα

μην αποκοιμηθεί, να μην ξεχάσει.

Μ’ ένα ύφασμα θαρρείς

τη δική σου αλήθεια θα καλύψεις

έτσι όπως κείτεται γυμνή.