ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΚΑΙ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

[...] Βλέπω λοιπόν στο όνειρό μου πως η μηχανή μπορούσε μ' ένα ηλεκτρονικό σύστημα να παίρνει κατευθείαν από το μυαλό μου αυτό που ήθελα να γράψω και το έγραφε μόνη της. Δε θυμάμαι τι έγραφε, αλλά αυτό που έγραφε ήταν τόσο ωραίο που μ' ανατρίχιασε. Τελείωσε η σελίδα. Η πρώτη μου σελίδα που είχε γεμίσει. Τη βγάζω από τον κύλινδρο προσεχτικά και πάω να την ακουμπήσω δίπλα γεμάτος ευτυχία. Την κοιτάζω, και η σελίδα ξαναγίνεται άσπρη. Βάζω δεύτερη σελίδα. Ξαναγράφεται, και μόλις τη βγάζω ξανασβήνεται. Αυτό γίνεται κάμποσες φορές. Παθαίνω κρίση. Βουτάω τη γραφομηχανή να την πετάξω κάτω και να τη σπάσω. Ήταν αδύνατο να τη σηκώσω. Ήταν βιδωμένη πάνω σ' ένα τεράστιο σιδερένιο τραπέζι και τα χαρτιά πηγαίναν μονάχα τους πια. Γράφονταν και ξεγράφονταν. Πάω να σηκωθώ να φύγω, αλλά βλέπω πως κι εγώ ήμουνα βιδωμένος στην καρέκλα. Στα μάτια μου είχα δυο παρωπίδες που δε μ' άφηναν να κοιτάξω ούτε αριστερά ούτε δεξιά. Ακούω τη φωνή της αδερφής μου της Λίτσας. Ξυπνάω. Πάνω από το κεφάλι μου η Λίτσα με το γιο της αγκαλιά. [...] (Από την έκδοση)