Τις τελευταίες δεκαετίες –κυρίως από τη δεκαετία του ’70 και ύστερα– οι αφηγήσεις που σχετίζονται με τους γέροντες-μοναχούς του Αγίου Όρους, και γενικότερα με τους γέροντες και τους στάρτσι, έχουν ευρύτατη διάδοση, και ο γεροντισμός έχει γίνει μία από τις πιο σημαντικές μορφές με τις οποίες εμφανίζεται ο θρησκευτικός λόγος στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Με το βιβλίο αυτό, το οποίο εντάσσεται στον χώρο της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας της Θρησκείας, επιχειρείται μια ανάλυση του τρόπου με τον οποίο η ανάδυση αυτή των γερόντων στο προσκήνιο της σύγχρονης θρησκευτικής ζωής συνδέθηκε με την έννοια του χαρίσματος και έχει λειτουργήσει στην υπηρεσία μιας σειράς ατομικών ή συλλογικών φαντασιώσεων κυριαρχίας.