Η ΑΘΗΝΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Είδε άραγε ο Συνέσιος το 399 μία πόλη σε παρακμή; Ήταν μοναχοί οι μαυροφορεμένοι άνδρες που συνόδευαν τον επιδρομέα Αλάριχο το 396; Ήταν οι χριστιανοί που απομάκρυναν τον 5ο αιώνα το άγαλμα της Αθηνάς από τον Παρθενώνα; Οι ίδιοι, επίσης, κατέστρεψαν το ιερό του Ασκληπιού κάτω από την Ακρόπολη; Τελικά, έκλεισε το 529 η Νεοπλατωνική Ακαδημία;
Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα για τα οποία συγκεντρώνονται απαντήσεις στην προκείμενη μελέτη. Αλλά το βιβλίο αυτό δεν μιλά τόσο για έναν κόσμο που τελειώνει, όσο για έναν νέο που ξεκινά. Με μία αναθεωρητική ματιά και με όχημα τα χριστιανικά γλυπτά των αρχαίων ναών που μετατράπηκαν σε εκκλησίες, ο συγγραφέας μάς εισάγει σε μια εποχή δυναμικών αλλαγών για την Αθήνα και την Νότια Ελλάδα, η οποία ξεκινά τον 8ο αιώνα και καταλήγει στην επίσκεψη του Βασιλείου Β' στον ναό της Θεοτόκου στην Ακρόπολη. Και, όπως ορίζει η ιστορική νομοτέλεια του Βυζαντίου, σε αυτήν την νέα εποχή το κλασικό παρελθόν αναγεννάται. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)