Η ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΩΣ ΔΙΚΑΙΟΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Το δίκαιο που διέπει την υποχρέωση συμμόρφωσης της Διοίκησης στις αποφάσεις των Διοικητικών Δικαστηρίων, συνιστά ένα ειδικό διοικητικό δίκαιο στο μέτρο που συγκροτείται από νομολογιακά διαμορφωμένους κανόνες και αρχές που αποκλίνουν από αυτούς που ρυθμίζουν την άσκηση το πρώτον διοικητικής αρμοδιότητας.

Η μελέτη αυτή αντιμετωπίζει από πρακτική αλλά και θεωρητική άποψη, συνολικά τη διαδικασία για την υλοποίηση των δικαστικών αποφάσεων στην εγχώρια έννομη τάξη, από την έκδοση αυτών μέχρι την εφαρμογή των διοικητικών πράξεων σε εκτέλεση του δεδικασμένου.

Στη μελέτη συστηματοποιείται το σύνολο της συναφούς νομολογίας του ΣτΕ, των ΤΔΔ και του Ελεγκτικού Συνεδρίου, τα Πρακτικά και οι Αποφάσεις των Τριμελών Συμβουλίων του Ν 3068/2002 των δικαστηρίων αυτών, καθώς και οι γνωμοδοτήσεις του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, ως προς τον ενδεδειγμένο τρόπο συμμόρφωσης, ανάλογα με το ειδικότερο πεδίο δικαστικής προστασίας (ακυρωτικές-ουσιαστικές διαφορές, προσωρινή δικαστική προστασία κ.λπ.), αλλά και το ειδικότερο πεδίο διαφορών (υπαλληλικές, περιβαλλοντικές κ.λπ.)

Επιμέρους προβληματικές της μελέτης αποτελούν, μεταξύ άλλων, η έκταση των υποχρεώσεων της Διοίκησης από τη δικαστική απόφαση ως συνάρτηση του δεδικασμένου, η αναγκαστική εκτέλεση κατά του Δημοσίου, η αδυναμία της Διοίκησης να συμμορφωθεί και η αντιμετώπιση του ζητήματος στο συγκριτικό δίκαιο.

Η μονογραφία αποτελεί έναν ιδιαίτερα χρήσιμο οδοδείκτη για κάθε ζήτημα συμμόρφωσης που ανακύπτει στην πράξη και επιτρέπει την αξιοποίηση, στο μέγιστο δυνατό βαθμό, των εργαλείων τα οποία διαθέτει ο δικαιωθείς δικαστικά διάδικος για την επίτευξή της.