Η ΔΟΥΚΙΣΣΑ ΤΟΥ ΜΑΛΦΙ

"Η ΔΟΥΚΙΣΣΑ ΤΟΥ ΜΑΛΦΙ, Η ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ": Η Δούκισσα του Μάλφι πρωτοπαίχτηκε στο Λονδίνο γύρω στα 1613-14. Βρίσκεται κοντά στο τέλος μιας μεγάλης θεατρικής παράδοσης - ίσως να αποτελεί το αποκορύφωμά της - της τραγωδίας της αιματοβαμμένης εκδίκησης, πού το λαμπρότερο παράδειγμά της είναι ο Άμλετ. Σύμφωνα με τη θεατρική συνήθεια της εποχής, τα πρόσωπα του έργου ανήκουν στην ιταλική αναγέννηση. Αυτό γινόταν, για δύο κυρίως λόγους. Οι Άγγλοι συγγραφείς μπορούσαν έτσι να επενδύσουν στους αλλοδαπούς ήρωές τους πιο εύκολα οποιαδήποτε πάθη καί αγριότητες, αντιφάσεις στο χαρακτήρα και τη συμπεριφορά, χωρίς κίνδυνο να παρεξηγηθούν από την κριτική και το κοινό, αλλά και χωρίς να ενοχλήσουν την αυστηρή ηθική του κοινωνικού τους περίγυρου. Ο άλλος λόγος είναι ότι η ελισαβετιανή κοινωνία είχε την ιδέα πώς οι άνθρωποι της ιταλικής αναγέννησης ήταν όντα δυναμικά, αδίστακτα, πού πολλές φορές παραμέριζαν βίαια την ηθική και το νόμο, για να ακολουθήσουν τα πάθη τους. Η τραγωδία βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα, που ο Γουέμπστερ τα γνωρίζει έμμεσα και τα τροποποιεί κατά την αντίληψη και τους στόχους του. [. . .] Η ιδιομορφία ωστόσο της Δούκισσας του Μάλφι, ως τραγωδίας αιματηρής εκδίκησης, είναι ότι παράγει τον τρόμο του υπερφυσικού χωρίς τη βοήθεια υπερφυσικών μέσων.