Η ΦΥΓΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΟΝΤ

Όλα όσα είχε πει στον επιθεωρητή ήταν αλήθεια, αλλά συμβαίνει και η αλήθεια να είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Γιατί χωρίς να διστάσει, πήγε στη γωνία του μπουλβάρ Σαιν-Μισέλ και περίμενε ένα λεωφορείο που πήγαινε στο σταθμό Γκάρ ντε Λυόν; Το έκανε χωρίς να σκεφτεί. Ούτε μια στιγμή δεν είχε πει να κάνει αυτό ή το άλλο. Μήπως άρχιζε επιτέλους η ζωή; Δεν ήξερε. Φοβόταν να θέσει στον εαυτό του την ερώτηση. Δεν ήξερε πού πήγαινε, ούτε τι θα έκανε. Είχε φύγει. Δεν υπήρχε πλέον τίποτα πίσω του. Δεν υπήρχε ακόμη τίποτα μπροστά του. Βρισκόταν απλώς μέσα στο χώρο. Μιλούσε χωρίς ν' ανοίγει το στόμα, γιατί δεν υπήρχε λόγος. Διηγιόταν την ατέλειωτη κόπωσή του πού δεν ήταν ή κόπωση τού ταξιδιού μέσα σ' ένα βαγόνι, αλλά αυτή του μεγάλου ταξιδιού του ώσπου να ανδρωθεί. Στα σαρανταοκτώ του χρόνια, κρυφά απογοητευμένος από την ύπαρξή του, ο Νορμπέρ Μόντ αποφασίζει να εγκαταλείψει τους πάντες και τα πάντα, τη γυναίκα του Τερέζ, τα παιδιά του, την επιχείρηση με τις εξαγωγές πού διατηρούσε. Διαλέγει τη ζωή τού περιπλανώμενου, τη ζωή τού περιθωρίου και της φτώχειας, και ή επιλογή αυτή τον φέρνει σύντομα σε ένα μέτριο ξενοδοχείο της Μασσαλίας. Εκεί γνωρίζει τη Ζυλί, μια νεαρή δυστυχισμένη γυναίκα πού θα τον αποτρέψει από την αυτοκτονία. Μέσα από την πιο απρόβλεπτη πορεία, ο κύριος Μόντ θα ξαναβρεί το δρόμο που τον οδηγεί προς τους άλλους και προς τη νεανική του ύπαρξη. Κανένα άλλο μυθιστόρημα δεν προσφέρει τόσο χαρακτηριστική εικόνα για το σύμπαν του Ζώρζ Σιμενόν, για την έλξη πού ασκούν πάνω του οι πιο αναιμικές φαινομενικά υπάρξεις, οι χώροι πού κρύβονται στο ημίφως, τα περιθώρια της κοινωνίας. Δεν υπάρχει ήρωας περισσότερο ιδιόμορφος και μυστηριώδης από τον κύριο Μοντ, πρόσωπο καθημερινό πού ανακαλύπτει από τα βάθη της ψυχής του τον τρόπο να ξαναγεννηθεί και να κατακτήσει την "ψυχρή" νηφαλιότητα, διώχνοντας τα φαντάσματα και τις σκιές πού τον στοίχειωναν.