Η ΝΙΚΗ ΣΑΝ ΦΟΙΝΙΚΑΣ

ΣΤΙΣ 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013, όταν η Νίκη κηδευόταν στη Λευκωσία, δεν είχα μπορέσει να βρίσκομαι εκεί. Στην απέραντη θλίψη και ταραχή που ένιωθα από την απώλεια ερχόταν να προστεθεί και ένα απαίσιο αίσθημα μετεωρισμού μέσα στο τρέξιμο του χρόνου, αίσθημα που το υπέθαλπε η ματαίωση του αποχαιρετισμού αλλά και το θίξιμο της τιμής μου, κατά κάποιο τρόπο, για την απουσία μου από τη μεγάλη στιγμή της μετάβασής της. Για μέρες είχα γίνει ένα φάντασμα που φτεροκοπούσε επί ματαίω σ' έναν άμορφο εξώκοσμο. Η πραγματικότητα έλιωνε, υγροποιείτο, γινόταν αδύνατο να αποβεί απτή. Από αυτή την αρά με έσωσε μια σκηνή και μια εικόνα που μου μετέδωσε η κοινή στενή μας φίλη Γεωργία επιστρέφοντας από την Κύπρο. Το σώμα της Νίκης, πριν κατέβει μέσα στον τάφο, να σκεπάζεται με ένα ύφασμα λαμπρό και η κόρη της, η Κατερίνα, με μια κίνηση αργή να του προσφέρει το τελευταίο χάδι από την κεφαλή μέχρι τα νύχια. Ναι, αυτή η εικόνα μου έδινε τη δυνατότητα να επιστρέφω στην πραγματικότητα ή μάλλον η πραγματικότητα να αποκτά πάλι σώμα, το οποίο εγώ να μπορώ να αγγίξω. Και η σημερινή περίσταση ξεπλένει, πάλι, κατά κάποιο τρόπο, την ντροπή μου για την απουσία μου στον αποχαιρετισμό. Είναι αλήθεια, το έφερα βαρέως. Η φιλία μου με τη Νίκη μετρά είκοσι χρόνια. Πριν από είκοσι χρόνια ένας διορατικός στη φιλία άνθρωπος, ο Γ. Π. Σαββίδης, ονειρεύτηκε να μας γνωρίσει, και το έπραξε. Υπάρχει κάτι που μοιάζει με προορισμό - κι αν δεν συμβαίνει δηλαδή είναι σαν να συμβαίνει. Το μισό γεγονός είναι σαν να προϋπάρχει του ίδιου του γεγονότος. Έτσι ήταν αυτή η γνωριμία. [...] (Από την έκδοση) Η Νίκη σαν Φοίνικας Επίμετρο: Κατερίνα Ατταλίδου Παραθέματα