Η ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΗ....

Κι έτσι, έχω φτιάξει στο νου μου -σαν ιδανικό που θα ήθελα να αγγίξω- την εικόνα μιας όμορφης καμηλοπάρδαλης. Γιατί έχει τέσσερα πόδια που πατούν στη γη. Δεν πετά ώστε να μην προλαβαίνει να αφομοιώνει. Καμιά φορά μπορεί να μοιάζει σαν να έχει ακόμα και κάποια αστάθεια. Αλλά πατά σταθερά. Έχει το χρόνο να απορροφά τις ουσίες της γης, τις ανάγκες και την πραγματικότητα, είτε αυτή είναι η λάσπη είτε το ανθόσπαρτο λιβάδι, χωρίς να το ισοπεδώνει με το βάρος της. Παράλληλα έχει το κεφάλι της ψηλά στον ουρανό. Εκεί βρίσκει και την τροφή της, δεν έχει ανάγκη να σκύψει. Βλέπει μακριά, έχει όραμα, όπως πρέπει να έχουμε κι εμείς, και η τροφή μας να είναι πιο πνευματική, πιο άυλη. Και, τέλος, κάπου στο μεταξύ έχει και μια καρδιά. Γιατί αρχιτεκτονική χωρίς καρδιά δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει. Η "Όμορφη καμηλοπάρδαλη..." είναι τα ίχνη ενός ευγενικού πάθους στην εξομολόγηση, στην αρχιτεκτονική, στο στοχασμό. Ένας σημαντικός αρχιτέκτονας ανακατεύει το εργαστήρι του εαυτού και της επαγγελματικής εμπειρίας. Ο Αλέξανδρος Τομπάζης μιλάει συναρπαστικά για το "μέσα" και το "έξω" ενός κόσμου που πιστεύει στην ατομική ευθύνη, στη συνεννόηση, στην κοινή ευτυχία. Μ.Φ.