Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΙΖΕΙ

«Άφησέ μας, κυρία, να παίξουμε. Μα δεν προλάβαμε να παίξουμε. Άντε, κυρία, σε παρακαλώ, άφησέ μας ακόμα λίγο». Οι φράσεις αυτές από παιδιά νηπιαγωγείου είναι το βασικό κίνητρο για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Στα νηπιαγωγεία, παρατηρείται συχνά το φαινόμενο παιδιά ηλικίας 3–6 ετών να εκλιπαρούν για το βασικό τους δικαίωμα στο παιχνίδι? ένα φαινόμενο που προκύπτει από την αντίληψη των ενηλίκων στις σύγχρονες κοινωνίες ότι τα παιδιά, για να επιτύχουν, πρέπει να εκτελούν δραστηριότητες που θέτει ένας ενήλικας, παρά να εκφράζονται και να ερευνούν μέσα από το παιχνίδι. Πρόκειται για μια αντίληψη τόσο παράδοξη όσο να αφήνουμε τα παιδιά νηστικά, διψασμένα ή άυπνα προσδοκώντας την επιτυχία τους.
Μερικά από τα ζητήματα που εξετάζονται στο βιβλίο είναι τα ακόλουθα:

Σε ποιο βαθμό οι ενήλικες που συνοδεύουν ένα παιδί στην ανάπτυξη και την εκπαίδευσή του (γονείς, δάσκαλοι, κηδεμόνες ή φροντιστές παιδιών) χρησιμοποιούν και αξιοποιούν επαρκώς τον πλούτο των δυνατοτήτων και των ευκαιριών που προσφέρει το παιχνίδι;
Κατά πόσο παρατηρούν το παιδί στο παιχνίδι του και συμμετέχουν και οι ίδιοι σε αυτό;
Τι ξέρουν για το τι είναι το παιχνίδι και για τις συνεπαγωγές του στις διαδικασίες μάθησης και ανάπτυξης του παιδιού;
Τι ξέρουν, επίσης, για τις δυνατότητες υποστήριξης της ανάπτυξης και της εκπαίδευσης του παιδιού μέσω του παιχνιδιού;
Τι όροι και συνθήκες χρειάζονται ώστε το παιχνίδι να επιτελέσει κατάλληλα το έργο του στις διαδικασίες ανάπτυξης του παιδιού;
Πώς μπορεί ένας ενήλικας να δημιουργήσει ένα κατάλληλο και πλούσιο σε ερεθίσματα περιβάλλον για το παιχνίδι του παιδιού;
Ποιος είναι γενικότερα ο ρόλος ενός ενήλικα στο παιχνίδι των παιδιών;

Βασικός στόχος του βιβλίου είναι να συμβάλει, υπό το πρίσμα της Βιωματικής Παιγνιοψυχοπαιδαγωγής (Βιωματικής, Ευρετικής και Αφηγηματικής–Διαλογικής Ψυχοπαιδαγωγικής), στη διαμόρφωση μιας νέας προσέγγισης εργασίας γονέα–παιδιού, δασκάλου–παιδιού και γενικότερα, ενήλικα–παιδιού που να υποστηρίζει πολύπλευρ