Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Γραμμένη από έναν κορυφαίο μελετητή εκείνης της περιόδου, η εισαγωγή αυτή στην ιστορία της επιστήμης του 17ου αιώνα εξετάζει τη λεγόμενη "επιστημονική επανάσταση" ως διελκυστίνδα ανάμεσα σε δύο κεντρικά θέματα: την Πλατωνική-Πυθαγόρεια παράδοση και τη Μηχανιστική Φιλοσοφία. Η πρώτη εξέταζε τη φύση μέσα από γεωμετρικούς όρους, έχοντας την πεποίθηση ότι το Σύμπαν κατασκευάστηκε σύμφωνα με τις αρχές μιας μαθηματικής ευταξίας, ενώ η δεύτερη θεωρούσε τη φύση σαν μια τεράστια μηχανή και αναζητούσε τους κρυφούς μηχανισμούς της πίσω από τα φαινόμενα. Στην προσπάθεια επίτευξης των στόχων τους, τα δύο αυτά αντίπαλα διανοητικά κινήματα ήταν φυσικό να συγκρούονται, επηρεάζοντας όχι μόνο τις φυσικο-μαθηματικές επιστήμες αλλά ακόμη και τη Χημεία και τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Όπως καταδεικνύει το βιβλίο, για την πλήρη καρποφόρηση της επιστημονικής επανάστασης απαιτείτο μια εκτόνωση της έντασης ανάμεσα στα δύο αυτά κυρίαρχα ρεύματα. Μια από τις σημαντικότερες περιόδους στην ιστορία των επιστημονικών ιδεών, δοσμένη με την εγκυρότητα ενός διακεκριμένου μελετητή και εξαίρετου αφηγητή.